Ушалган орзу

"Ўғилли бўлдингиз!"
   Бу хабарни эшитганимда хизмат сафарида эдим. Қанчалик қувонганим, уйга қанчалик шошилганимни таърифлаб беролмайман...
   Доим ишдан келишимда ўғлимга ширинлик ёки бирор ўйинчоқ олиб келардим. У ҳар сафар "Сиз жуда яхши дадасиз, сизга ўхшашни истайман!", дер эди...
   Ўғлим жуда тез улғайди. Вақт тез ўтди. Ўн икки ёшга тўлган куни унга футбол тўпи совға қилдим. Хурсандлигидан боши кўкка етди.
   "Тўпни бирга ўйнаймизми, дада?", деб сўраганида:
   "Хозир ишим кўп, бир куни албатта ўйнаймиз", дедим. У ўша сўзларини такрорлади:
"Сизни жуда ҳам яхши кўраман! Сизга ўхшашни истайман, дада!"
   Олийгоҳга ўқишга кирганида ўғлим билан фахрландим. Кейинчалик, ишга жойлашганида ҳам, умуман, доим фахрландим у билан.
   Бир куни унга:
   "Ўғлим, бугун бирга овқатлансак бўларди", дедим. Ундан "Жуда ҳам яхши бўларди, анчадан бери бирга овқатланмагандик, баҳонада мириқиб гаплашардик, лекин хафа бўлманг, дада, бошқа сафар. Бугун жуда муҳим ишларим бор эди", деган жавобни олдим.
   Ўғлимдан хафа бўлмадим. Аксинча, хурсанд бўлдим:
   У орзусига етибди. Ҳудди ўзимга ўхшабди...