Пашшалар

     Бир пашша дайдиб учиб юраркан, ёпишқоқ қопқонга тушиб, ёпишиб қолди. Ҳар қанча ҳаракат қилмасин, чиқиб кетолмади, аксинча, баттар ёпишиб қолаверди. Ноилож ўлимига рози бўлиб, атрофни кузата бошлади. Қараса, ўзига ўхшаб ёпишиб қолган пашшалар кўп экан, яна кўпаймоқда ҳам.
     Хурсанд бўлиб, бор овозида бақирди:
     —Ҳой, биродарлар, ҳожатхонадаги китобда бир ривоят ўқигандим, бир қанча қушлар қопқонга тушиб қолишганида ҳаммалари келишиб олиб бир томонга учишади ва қопқонни кўтариб, овчидан қутулиб қолишади. Келинглар, биз ҳам шундай қиламиз!
     Бу фикр пашшаларга маъқул келди ва ҳаммалари биргаликда бир томонни мўлжаллаб учишга ҳаракат қила бошлашди. Аммо, ҳар қанча чиранишмасин, қопқон ўз ўрнидан ярим сантиметр бўлсин, силжимади. Пашшалар шу тариқа ҳалок бўлишди.
     Қиссадан ҳисса, агар сен пашша бўлсанг, ҳеч қандай ривоят ҳам, мақол ҳам ёрдам беролмайди.